Każdy, kto widział film Pasja Mela Gibsona, pamięta ten straszny moment podczas procesu Jezusa przed Piłatem, kiedy tłum wolał, by uwolnić Barabasza. Patrzymy na krwawą, posiniaczoną twarz Chrystusa, która nawet w tym stanie promieniuje spokojem, pokojem i pięknem, i porównujemy ją do wulgarnej i brzydkiej twarzy Barabasza, skazanego mordercy, pełnego buntu i występku.
To przesada, ale bardzo skutecznie oddaje irracjonalność wyboru tłumu. Jednak nawet gdy Barabasz w filmie uwalnia się z więzów, napotyka oczy Jezusa i zatrzymuje się na chwilę, przeszyty tym spojrzeniem, zanim zejdzie po schodach do tłumu.
To tylko aktorzy w scenariuszowej scenie: Jim Caviezel w roli Jezusa i włoski aktor Pietro Sarubbi w roli Barabasza (obaj mają filmowy makijaż; Sarubbi jest prawie nie do poznania, gdy widzi się go poza tą rolą). Ale zrobienie tego filmu było dla obu aktorów doświadczeniem przemieniającym. Świadectwo Caviezela było szeroko rozpowszechniane i dyskutowane, ale Sarubbi był swoją rolą równie dotknięty, mimo że spędził zaledwie kilka minut na ekranie.
Świadectwo Pietra Sarubbiego
Oto świadectwo tego aktora i profesora uniwersytetu, którym podzielił się w 2020 r. z Annalisą Teggi, współpracowniczką Aletei:
Dziś mam 58 lat. Prawdę mówiąc, powinienem powiedzieć 59, ale nie biorę pod uwagę tego roku 2020, ponieważ tak naprawdę jeszcze go nie wykorzystałem. Jestem aktorem, a także mężczyzną, który stara się sprostać mojemu chrześcijańskiemu doświadczeniu, a to wymaga wielkiego wysiłku w tym coraz trudniejszym do zrozumienia świecie, coraz bardziej rozczarowanym pięknem.
Od około 20 lat uczę rzemiosła filmowego w Civica Film School w Mediolanie, która na początku była prostym profesjonalnym ośrodkiem szkoleniowym, ale która w ciągu 50 lat istnienia stała się – dzięki doskonałemu programowi rozpoczętemu przez Morattiego – uniwersytetem. To trzyletnie studia na kierunku Rzemiosło Filmowe, dlatego jestem wykładowcą uniwersyteckim z bardzo żywymi, ciekawskimi, inteligentnymi i bardzo uzdolnionymi technicznie studentami.
Chociaż jest to dziedzina bardzo świecka, to dla mnie jest to na granicy chrześcijaństwa, ponieważ pozwala mi wystawić się na próbę i służyć temu, by dać ten pierwiastek piękna, który moim zdaniem nauczyciele chrześcijańscy posiadają. Taki sposób patrzenia na ludzi pozwala ci zobaczyć oczy Chrystusa w uczniu, który nie studiuje, ma problemy lub jest niezdecydowany, a to całkowicie zmienia relacje. Ten sposób patrzenia nie pozostaje niezauważony, nawet dla młodych ludzi, którzy są daleko od wiary: wprawia ich w zakłopotanie, gdy widzą piękno tam, gdzie powiedziano im, że nie powinno go być.
Ryzykując nudę tych, którzy mnie już znają, sam zostałem wytrącony z równowagi przez to spojrzenie, o którym właśnie mówiłem, a tutaj mam na myśli mój odmieniający życie udział w filmie Mela Gibsona. Kiedy grałem w Barabasza, Duch Święty użył jednego mężczyzny, aby spojrzał na drugiego. Teraz jest to dla mnie jasne; wtedy to było niepokojące.
Później przeczytałem encyklikę Benedykta XVI „Deus Caritas Est”, w której jest zdanie, które bardzo wyraźnie wyraża to, co mnie spotkało: „Pan spotyka nas zawsze na nowo, oczami mężczyzn i kobiet, którzy odzwierciedlają Jego obecność”.
To jest właśnie Boża metoda: patrzeć na ludzi oczami innych ludzi. To wyjaśniało to, co było dla mnie niewytłumaczalne: nie wyobrażałem sobie, żeby prosty aktor grający Jezusa mógł spojrzeć na mnie w sposób, który wywrócił moją duszę do góry nogami. Od tego momentu nastąpiła zmiana w moim życiu osobistym i zawodowym, ponieważ kiedy jesteś urzeczony, jesteś urzeczony pod każdym względem.
Bardzo uderzył mnie fragment napisany przez biskupa Nicola Lepori o św. Piotrze: „Spotkał Szymona i nazwał go Piotrem, nazwał go nowym imieniem, uczynił go nowym i zostawił takim, jakim był”.
Nawrócenie jest dokładnie tym: jesteś powołany do nowego imienia i nowego życia, pozostając tym, kim jesteś. I od tego momentu zaczyna się całkowicie ludzkie wyzwanie, ponieważ nie ma magicznej różdżki, która cię przemienia; pozostajesz dokładnie tym, kim byłeś, ale zakochujesz się w Chrystusie, a twoje życie staje się próbą życia zgodnie z tą miłością. Pozostajesz ze swoim grzechem i swoją małością, ale jesteś wzbogacony nadzieją, że dzięki modlitwie możesz bez lęku kroczyć w nowym kierunku.
To nawrócenie doprowadziło mnie do opuszczenia teatru, skażonego powierzchownością i małostkowością, dopóki bardzo drogi przyjaciel z Rawenny nie powiedział mi, że naprawdę muszę tam wrócić i w ramach sztuki muszę pracować z nowym darem, który nosiłem w sobie. Tak więc około 12 lat temu rozpocząłem przygodę z teatrem, który był piękny, przyjemny, zabawny, komiczny, ale też głęboki, i zacząłem od przedstawienia o św. Piotrze.
Później miałem szczęście, że Komisja ds. Jubileuszu Miłosierdzia dowiedziała się o mojej pracy i poprosiła mnie o zrobienie przedstawienia na rok jubileuszowy na temat Miłosierdzia. Po krótkiej nauce i rozeznaniu zdałem sobie sprawę, że św. Józef był jednym z najbardziej miłosiernych, cierpliwych i gościnnych ludzi, i zadedykowałem mu ten program.
Otóż, że tak powiem, św. Piotr i św. Józef są moimi końmi bojowymi. W planach są trzy nowe wyzwania: św. Augustyn, Guareschi (twórca „Don Camillo”) i św. Filip Neri. Moją drogą jest uśmiechanie się, a niektórzy zarzucali mi w ostatnich latach brak szacunku, ponieważ mówię o Jezusie także z perspektywy śmiechu. Odpowiadam na te zastrzeżenia, mówiąc, że jeśli naprawdę pomyślimy o 12 normalnych ludziach, takich jak my, którzy spotykają Jezusa, nie byłoby dziwne wyobrażenie sobie ich śmiejących się, poruszających się i skaczących. Don Giussani powiedział: „Biorąc pod uwagę to, czego się nauczyłeś i co znalazłeś, nie możesz pozwolić sobie na smutek”.
Ci, którzy mają silną wiarę, rozumieją ogromną wartość beztroski; ci, którzy mają wiarę pokutną, pełną bólu, a nie przebaczenia, postrzegają uśmiech jako coś lekceważącego. Ale jesteśmy dziećmi Boga, który jest nieskory do gniewu i bogaty w przebaczenie, więc naszą modlitwą jest „Ojcze nasz”. W tej modlitwie jest wszystko, co dotyczy nas i mnie, ponieważ jest Ojciec, który z ogromnym uczuciem dał mi wiele życiowych doświadczeń. Ci, którzy cię kochają, martwią się o ciebie.
Wraz z moimi uczniami w szkole staram się przedstawić ten sposób patrzenia, który pochodzi od Boga i mówię im, że nie powinienem być miły jako nauczyciel, ale pożyteczny. Nie muszę być kumplem ani towarzyszem, ale opiekunem i utrapieniem. Trochę mają kłopoty ze zrozumieniem tego, ale kiedy spotykam ich na planie po szkole, zawsze powtarzają mi: „Profesorze, teraz rozumiem!”. Jestem wzruszony, kiedy to się dzieje, więc aby to zbagatelizować, odpowiadam słowami św. Augustyna: „Późno cię umiłowałem…”. Mam na myśli to, że Bóg jako Ojciec niczego nam nie oszczędza, a ci, którzy nawrócili się tak, jak ja nie żyją w magicznej bańce, w której wszystko jest na swoim miejscu. Zmęczenie to wciąż zmęczenie, nawet ból. Niczego nam nie oszczędzono, ale Bóg też nie oszczędził Swego Syna; dlaczego mielibyśmy nalegać na proszenie Boga, jakby to był Jego obowiązek, aby nam coś zabrał?
Dla mnie, który ma tendencję do mówienia za dużo, trudno jest zawrzeć całe to doświadczenie, o którym ci opowiadałem, w jednym słowie. Myślałem o tym i uważam, że właściwe słowo to uległość. Zdarzyło mi się uczestniczyć w ćwiczeniach duchowych, a nawet trochę się nudziłem i zirytowały mnie wszystkie milczące i posłuszne osoby (zawsze byłem buntownikiem!) I właśnie tam rozpocząłem swoją podróż uległości, gdy uderzyło mnie, jak uległość Maryi została nam przedstawiona.
Myśląc o tym, cała moja teatralna podróż ma w tle również ten temat: Święty Piotr był szorstkim facetem. Pochodzę z południa Włoch i spotkałem wielu takich jak on rybaków. Był rozdrażniony, gotowy do działania, a odkąd spotkał Jezusa, był nieustannie proszony, aby był posłuszny. Piotrowi ciężko było takim być. Święty Jan Paweł II powiedział, że Bóg sprawił, że Jezus wybrał Piotra na pierwszego Apostoła, biorąc najgorszego z Kafarnaum, aby dać wszystkim mocny sygnał i pokazać, że świętość jest dla wszystkich. Jeśli święty Piotr to zrobił, my też możemy to zrobić.
Św. Piotr przychodzi, aby poddać się Jezusowi z całym poddaniem się tych trzech „tak”, na które odpowiada: „Czy mnie kochasz?”. Kolejnym niezwykle potulnym „tak” jest to, co mówi św. Józef. Wszyscy znają „tak” Maryi, ale niewielu zna „tak” Józefa, którym jest „tak” codziennego życia, które wypowiadał przez wszystkie lata spokojnego życia z Maryją i Jezusem. Jego „tak” jest dla wszystkich, którzy wstają każdego ranka i otwierają się na życie, modlitwę, powołanie i pracę.
Czytaj także:
9 powodów, by pokochać Jima Caviezela
Czytaj także:
Jim Caviezel o drugiej części „Pasji”: To będzie największy film w historii świata