O św. Walentym wiemy niewiele. Według tradycji był on kapłanem rzymskim lub biskupem diecezji Terni-Narni-Amelia w Umbrii, w środkowych Włoszech. Krótką wzmiankę o świętym znaleźć można w „Złotej legendzie” Jakuba De Voragine. Tekst wspomina jedynie, że w okresie panowania cesarza Klaudiusza, nie chcąc wyrzec się Chrystusa, poniósł śmierć męczeńską nieopodal rzymskiej bramy Porta Flaminia. Stąd wziął się przydomek świętego: Valentinus znaczy „silny, zdrowy, waleczny”.
Jak wspomina „Złota legenda”, przed swoją śmiercią Walenty uzdrowił córkę strażnika więziennego, przywracając jej wzrok i słuch. Miało to miejsce 14 lutego 269 roku. Walenty miał też potajemnie łączyć węzłem małżeńskim pary, co chroniło młodych legionistów przed służbą wojskową. Naturalnie takie postępowanie było uznane za sprzeciwiające się woli rzymskiego imperatora.
Irlandczyk w Rzymie
John Spratt, prowincjał irlandzkich karmelitów – powszechnie znany jako „opiekun ubogich w Dublinie” – odwiedził Rzym w 1835 roku. Ze stolicy Zielonej Wyspy przybył do Wiecznego Miasta 15 grudnia na zaproszenie jezuitów i głosił kazania w kościele il Gesú.
Zaprzyjaźniony z kardynałem Weldem, doradcą papieża Grzegorza XVI ds. Irlandii i Anglii, szybko stał się postacią znaną w wielu rzymskich kręgach. Zaskarbił sobie sympatię także samego Ojca Świętego, który powierzył mu opiekę nad relikwiami św. Walentego.
Niezwykły prezent od papieża
Szczątki świętego zostały wydobyte z ziemi niedługo przed przybyciem karmelity do Rzymu, w trakcie restauracji jego grobu. O. Spratt otrzymał relikwiarz z ziemskimi pozostałościami św. Walentego oraz małe naczynie zawierające jego krew i zabrał niezwykły prezent do kościoła karmelitów w Dublinie. Relikwie znajdują się tam do dziś.
Relikwiarz zawiera kilka doczesnych szczątków świętego (oraz naczynie z krwią). Zamknięte są w małej kasetce, opatrzoną woskową pieczęcią i owiniętą jedwabną wstęgą. Kasetka z relikwiami jest złożona w małej trumnie, którą od czasu do czasu otwiera się, aby sprawdzić zawartość.
